اثر ورزش با اندام فوقانی و تحتانی بر ظرفیت های تنفسی و ورزشی بیماران آسمی

سابقه و هدف: انجام تمرینات ورزشی منظم با کاهش علائم تنفسی، احساس تنگی نفس و ظرفیت ورزشی بیماری های انسدادی مرتبط است. بر این اساس، پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی فعالیت ورزشی اندام فوقانی و اندام تحتانی و ترکیب آن ها بر بهبود کارکرد ریوی و تهویه ای و هم چنین ظرفیت ورزشی بیماران آسمی، انجام گرفته است. مواد و روش ها: 36 بیمار آسمی (دامنه سنی 18-26سال) مراجعه کننده به آزمایش گاه فیزیولوژی ورزشی دانشگاه شهید چمران اهواز به طور تصادفی به سه گروه 12 نفره تقسیم شدند. پرسش نامه کیفیت زندگی سنت جورج، شاخص های عمل کرد ریوی، تهویه ای (از طریق اسپیرومتر و گاز آنالایزر) و ظرفیت ورزشی (روی دوچرخه کارسنج) قبل و پس از 8 هفته برنامه تمرینی اندازه گیری شد. یافته ها: پس از 8 هفته فعالیت تمرینی، فعالیت با اندام فوقانی و فعالیت ترکیبی (ترکیب اندام فوقانی و تحتانی) سبب افزایش معنی داری در شاخص های تنفسی (fvc) forced vital capacity، maximum voluntary ventilation (mvv) و forced expiratory volume (fev1) در ثانیه اول شد. هم چنین نسبت به پیش از تمرین شاخص های تهویه ایtidal volume (vt) ، oxygen uptake (vo2)، partial end-tidal o2 (peto2) افزایش معنی داری را در سه گروه تمرینی پس از 8 هفته فعالیت تمرینی نشان دادند. نسبت مهم ve/mvv که نماین گر تنگی نفس ناشی از ورزش است، نیز کاهش یافت. بهبودی معنی داری در کیفیت زندگی بیماران در هر سه گروه (بر اساس اطلاعات پرسش نامه کیفیت زندگی سنت جورج) نیز مشاهده گردید.  نتیجه گیری: به نظر می رسد که انجام فعالیت هایی با اندام فوقانی یا تحتانی و هم چنین ترکیب اندام تحتانی و فوقانی سبب بهبود (با نسبت های متفاوت) در عمل کرد ریوی، تهویه ای و ورزشی و کیفیت زندگی بیماران آسمی خفیف می شود. از این رو استفاده از هر سه نوع برنامه تمرین ورزشی با اندام فوقانی، تحتانی و ترکیب آن ها (ترجیحاً برنامه های اندام فوقانی و ترکیبی به دلیل تغییرات فاحش در شاخص fev1) به عنوان روش مکمل هم زمان با درمان دارویی در بهبود مشکلات بیماران آسمی خفیف توصیه می شود